Նա­խօ­րեին Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը հայ­տա­րա­րեց, թե պե­տա­կան հա­մա­կար­գը դի­մա­կա­յում է հե­ղա­փո­խու­թյա­նը, բայց «ա­ռա­ջին տիկ­նոջ» ինս­տի­տու­տը կա­յա­նում է։ Դեռ մի կողմ թող­նենք, որ Հա­յաս­տա­նում ո՛չ Սահ­մա­նադ­րու­թյամբ ա­ռա­ջին տիկ­նոջ ինս­տի­տուտ կա, ո՛չ էլ վար­չա­պե­տի տի­կինն է ա­ռա­ջի­նը հա­մար­վում (ա­ռա­ջին տի­կի­նը, ե­թե շատ եք ու­զում, Նու­նե Սարգ­սյանն է), պար­զա­պես ար­ձա­նագ­րենք կարևոր մի հան­գա­մանք. Փա­շի­նյա­նը ճիշտ է, ե­թե Հա­յաս­տա­նում մի բան կա­յա­նում ու զար­գա­նում է, նրա ըն­տա­նի­քին է վե­րա­բե­րում։

«Ժամն է ար­դեն ի­րիկ­նա­հա­ցի». ամ­փո­փենք տա­րին: Ամ­բող­ջա­կան հա­մայ­նա­պատ­կե­րի մեջ, կա­րե­լի է ա­սել, ա­ռար­կա­յա­կան մեծ կո­րուստ­ներ, որ­պես այդ­պի­սին, կար­ծես չկան. Ղա­րա­բա­ղը տե­ղում է, տն­տե­սու­թյու­նը հե­ղա­փո­խա­կա­նու­թյուն չի գրան­ցել, չի էլ պայ­թել, արտ­քա­ղա­քա­կան կա­զուս­նե­րը շա­րու­նակ­վում են, բայց դեռ «պատ­ժա­մի­ջոց­ներ» չկան, և այդ­պես շա­րու­նակ:

Պետք է դուրս գանք հեղափոխական հռետորաբանությունից, տոտալ անտարբերության մատնենք ընդդիմադիր եզրույթը պղծող քաղաքական հանցագործներին ու լծվենք պետականաշինության գործին՝ ԼՀԿ 4-ամյակի ժամանակ ասաց կուսակցության նախագահ Էդմոն Մարուքյանը:

Ըն­դա­մե­նը մի քա­նի օր ա­ռաջ հա­մա­ցան­ցում՝ սո­ցիա­լա­կան ցան­ցե­րի տի­րույ­թում‚ հայ­տն­վեց մի տե­սագ­րու­թյուն‚ որն առ­նչ­վում էր 2017 թ. սկզբ­նե­րին տե­ղի ու­նե­ցած այն ժա­մա­նակ դեռևս ընդ­դի­մա­դիր «Քա­ղա­քա­ցիա­կան պայ­մա­նա­գիր» կու­սակ­ցու­թյան հա­մա­գու­մա­րին։ Տե­սա­նյու­թից տե­ղե­կա­նում ենք‚ որ կու­սակ­ցու­թյու­նում դժ­գոհ են վար­չու­թյան աշ­խա­տան­քից‚ ո­րը բխում էր տե­ղա­կան ինք­նա­կա­ռա­վար­ման մար­մին­նե­րի ընտ­րու­թյուն­նե­րում կրած պար­տու­թյուն­նե­րից։

Վար­չա­պետ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը խոս­տա­նում է ջար­դել հե­ղա­փո­խու­թյան նկատ­մամբ պե­տա­կան հա­մա­կար­գում առ­կա դի­մադ­րու­թյու­նը:

Խոր­հր­դա­րա­նի մե­ծա­մաս­նու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­ներն ան­հան­գս­տա­ցած են 2018-ի քա­ղա­քա­կան վե­րա­դա­սա­վո­րում­նե­րից հե­տո երկ­րում ստեղծ­ված ա­տե­լու­թյան խոս­քի ու ան­հան­դուր­ժո­ղա­կան մթ­նո­լոր­տի առ­կա­յու­թյամբ:

Մի քա­նի օր է մա­մու­լը գրում է, թե Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի դս­տեր՝ Մա­րիամ Փա­շի­նյա­նի հա­մար թան­կար­ժեք՝ 27 հա­զար դո­լար ար­ժո­ղու­թյամբ մե­քե­նա են գնել։ Հե­տո պարզ­վեց, որ չեն գնել, դա վար­չա­պե­տի պե­տա­կան պահ­պա­նու­թյան մե­քե­նա­նե­րից է, ո­րը տրա­մադր­վում է նաև նրա ըն­տա­նի­քի ան­դամ­նե­րին։

Ի դեպ, հենց նո­յեմ­բե­րի 25-ին Ի­րա­նով ան­ցավ հան­րա­հա­վաք­նե­րի, ցույ­ցե­րի և եր­թե­րի երկ­րորդ ա­լի­քը ի պաշտ­պա­նու­թյուն Իս­լա­մա­կան Հան­րա­պե­տու­թյան իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի և պե­տա­կան կար­գի։

Ի դեպ, լանդ­շաֆտն ամ­բող­ջա­կան ընդ­գր­կե­լու դեպ­քում պետք է ա­սել` Սեր­ժը ևս իր «Դեյ­թոնն» ու­նե­ցավ՝ ապ­րի­լյան պա­տե­րազ­մը: Ին­չու՞ այն չա­վարտ­վեց խա­ղա­ղու­թյան պար­տադ­րան­քով: Շատ պարզ. այն ըն­դա­մե­նը թույլ «ապ­րո­բա­ցիա» էր։

Ես փորձել եմ բացառապես մասնագիտական և պետական կառավարման գիտելիքների ու փորձի տեսանկյունից արձանագրել փաստերը, որոնք ՀՀ իշխանությունները և, ինչու չէ, քաղաքացիների մի զգալի մասը համարում է վերջին շրջանի ակնհայտ ձեռքբերում, և միաժամանակ նշել վիճահարույց ասպեկտները, վեր հանել այն ռիսկերը և խնդիրները, որոնք ձևավորվում են դրանցից։